Vrijwel de hele `Westerse wereld` wordt de afgelopen halve eeuw gekenmerkt door een ongekend snel proces van secularisatie.
Het Nederlandse zuilenstelsel – de sociaal-politieke variant van maatschappelijke verscheidenheid – zakte als een pudding in elkaar.
Het verval van de verzuilde structuren maakte de Nederlandse burger mondig maar met de ontzuiling kwam individualisering.
Dit zou al snel leiden tot verrommeling: er zijn geen maatschappelijke structuren voor in de plaats gekomen en vrije markt-geloof en economisch denken zijn de politieke besluitvorming gaan beheersen. Vandaag confronteert de coronacrisis ons met de onmisbaarheid van maatschappelijke verbinding. Vanuit gedeelde waarden? Welke? En kan dat nog?